تاریخچه ووشو

قدمت ووشو در کشور چین به زمانهای بسیار دور که اولین صورت های اجتماعات بشری در جوامع اولیه بوجود آمدند ، باز می گردد . در آن زمان بمنظور حفظ سلامتی ، درمان بیماری ها ، افزایش بنیه جسمانی و طول عمر و تعلیم مهارتهای نظامی به افراد آن جوامع ، حرکاتی ابداع گردید که بسط و گسترش آن در طول ادوار مختلف ، به ورزش زیبا و جذاب ووشوی امروزی بدل شده است.

در حدود پنج قرن قبل از میلاد ، یک راهب هندی بنام “” بودهیدهارما “” که با نامهای ( تامو ) و( داروماتائیشی ) هم از او یاد می شود ، بقصد اشاعه تعلیمات مذهبی ، از هند راهی چین شد . وی پس از عبور از کوههای صعب العبور هیمالیا به کشور چین رسید و در معبدی بنام ( شائولین ) مستقر گردید . تعالیم راهب تامو شامل مجموعه ای از تمرینات پرهیزگاری و قواعد خشک انضباطی بود که بواسطه وضعیت جسمانی ضعیف ، پیروان وی طاقت تحمل آموزشهای او را نداشته و بتدریج دچار ضعف و بیحالی می شدند . لذا تامو حرکاتی را برای تقویت بنیه جسمانی شاگردان خود ابداع نمود که به ( 18 حرکت دست لوهان ) معروف شد . این حرکات بتدریج گسترش یافته و پایه و اساس سبک های ووشو را تشکیل دادند.

در طی قرون 14 تا 16 میلادی چهره های برجسته ورزشهای رزمی بتدریج در معبد شائولین گردهم آمدند و سبک های اصلی ووشو را به تقلید از حرکات حیوانانی همچون پلنگ ، درنا ، مار ، ببر و اژدها بوجود آمدند . لیکن امپراتور وقت که بتدریج از فعالیت های ساکنان این معبد دچار ترس و نگرانی شده و معبد را تهدیدی علیه حکومت خود می دید ، فرمان انهدام و به آتش کشیدن معبد شائولین را صادر کرد . در لشکرکشی امپراتور برای انهدام معبد ، فقط تعداد اندکی از افراد آن توانستند جان سالم از مهلکه بدر ببرند .این واقعه تلخ تاریخی از سوی دیگر موجب انتشار و اشاعه ورزشهای رزمی معبد شائولین که تا آن زمان محفوظ و مخفی مانده بود به سایر نقاط کشور چین گردید ، هر چند امپراتوران برخی از سلسله های حاکم بر کشور پهناور چین تمرینات ورزشهای رزمی را خطری برای حکومت خود قلمداد نموده و انجام آنرا ممنوع اعلام کرده بودند لیکن امپراتورانی هم بودند که خود شیفته این تمرینات بوده و موجبات ترویج آنرا فراهم کرده اند . در دوران سلسله های شانگ ( Shang ) و ژو   (Zhau) حرکاتی از ووشو بوجود آمدند که برای آموزش سربازان استفاده می شد و همه ساله در پائیز و بهار مسابقات کشتی خاصی بنام جیائو برای انتخاب سربازان نمونه و اعطای عناوین افتخاری برگزار می شد . با ایجاد کاربرد نظامی برای ووشو ، رفته رفته حرکات رزم با شمشمیر ، نیزه و چوب بوجود آمدند . ظهور گروههای نمایش خیابانی بنام لوکی ( Luqi ) که از طریق نمایش حرکات رزمی امرار معاش می کردند ، خود باعث گسترش هر چه بیشتر ووشو گردید .

دوران سلطنت سلسله های کینگ ( Qing ) و مینگ ( Ming ) را می توان عصر شکوفایی ووشو بشمار آورد .

گسترش جغرافیایی

رشد و گسترش ووشو در نقاط مختلف کشور چین تحت تاثیر شرایط اقلیمی و جغرافیایی قرار گرفته و بسته به شرایط اقلیمی تکنیکهای مختلفی را در خود بسط و پرورش داده است ، که اصطلاحا به سبک های شمالی و جنوبی معروف شده اند.

1) سبکهای شمالی چین : سرزمین های شمالی چین بیشتر بصورت جلگه و دشتهای و سیع و هموار است و بنابراین مردم این سرزمین ها امکان اجرای حرکاتی باز همراه با دویدن ، پرش جهش ، معلق زدن و غیره را در اختیار داشته اند . لذا تکنیک ها و سبک هایی که در این مناطق رشد و توسعه پیدا کردند دارای ویژگیهایی هستند مثل حرکات باز ، سریع ، چابک و پر قدرت ریتم واضح ، ضربات بلند دست و پا ، دویدن ، جهش ، معلق زدن و غیره . همچنین حرکات متعددی با استفاده از سلاحهای کوتاه و بلند در این مناطق بوجود آمدند . از مهمترین سبکهای شمالی ورزش ووشو که اصطلاحا مشت بلند نامیده می شود می توان به چانگ چوان chang chuan)) اشاره کرد.

2) سبک های جنوبی چین : جنوب چین به جهت شرایط اقلیمی و جغرافیایی خاص خود که بیشتر از رودخانه ها ، جنگلها ، مرداب ها و کوهستانها و در کل از مناطق ناهمواری تشکیل شده است ، حرکاتی از ووشو را در خود پرورانده است که دارای ویژگیهایی مثل : حرکات سریع ، اعمال قدرت ، استقرارهای محکم و استوار و موضع گیریهای خوب بدن در واکنش به حملات مختلف از هر سو،ضربات بسیار فشرده سریع انفجاری ، ضربات کوتاه ، مشت های کوتاه و فریادهای بلند می باشد . علت توسعه چنین حرکاتی را شاید بتوان با شیوه زندگی مردم سرزمین های جنوبی چین مرتبط دانست.

این مردمان بیشتر به کارهایی مثل صیادی و ماهیگیری می پرداختند و بیشتر اوقات ، منازعات و جنگ های آنها برروی قایق انجام می شد.لذا حرکاتی که نیاز کمتری به دویدن و جابجایی داشته باشد مورد توجه قرار گرفت وگسترش پیدا کرد.ازمهمترین سبک های جنوبی ورزش ووشو که اصطلاحا مشت کوتاه نامیده می شوند می توان از نان چوان نام برد.